Ayətullah Cavadi Amuli buyurur:
Peyğəmbər (s) zamanında o Həzrəti minlərlə insan görüb. Lakin onlar bir yana, Həzrət Əli (ə) bir yana. Deyilənə görə Peyğəmbərin (s) on iki min səhabəsi olub. Onlar illərlə Peyğəmbərin (s) sözlərini eşidib, arxasında namaz qılıb, dərs və bəhs məclislərində işirak ediblər. Lakin heç biri Həzrət Əli (ə) qədər Ondan istifadə etməyi. Çünki onlar Həzrətin yanına gəlir, bir müddət onun söhbətinə qulaq asır və ləzzət alırdılar. Lakin aldıqları ləzzət ötəri olurdu. Həzrət Əli (ə) isə həmişə Peyğəmbərin (s) yanında idi.
Peyğəmbərin (s) səhabələrindən biri Həzrətə dedi: “Sizin məclisiniz çox şirin və faydalı olur. Lakin məclisdən çıxan kimi həmin ləzzət və fərah aradan gedir”.
Həzrət buyurdu: “O zaman məclisdə deyilənləri yaz”.[1]
Həzrət Əli (ə) hər dəfə səfərdən qayıdanda Peyğəmbərin (s) yanına gələr və soruşardı: “Bir ayə nazil olubmu? Nazil olubsa nə barədədir? Təfsiri nədir?”
Yaxud Peyğəmbər (s) olmayanda başqalarını Həzrət Əlinin (ə) yanına göndərər və o səfərdə olarkən nazil olan ayə və onun təfsiri barədə xəbər verərdi.
Quran buyurur:
جَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاس
“İnsanlar arasında yol getdiyi zaman bir nur verdiyimiz şəxs”.[2]
Bəzi insanlar nuranidirlər. Onların sözləri, əməl və rəftarları nurdur. Onlarda oturduğumuz zaman Allahı xatırlayırıq. Onların söhbəti yemək-içməkdən, maddi aləmdən olmur. Məqsəd ayə və rəvayətlərdir. Həzrət Peyğəmbərin (s) məclisləri belə idi.
Qədr gecələrində ilahi elmləri öyrənmək, İslam maarifindən danışmaqdan üstün heç nə yoxdur. Həqiqi səadət və tovfiq olan təfsir, hədis, əhkam məclisləri təşkil etmək və ya bu məclislərdə iştirak etməkdir. Əgər bunlar olmasa əmr be məruf və nəhv əz munkər etmək, yaxud ən azı zikr demək gözəldir.
Şiə fiqhinin ən yaxşı və mühüm kitablarından biri «Cəvahir» kitabıdır. Müəllif bu əsəri otuz ilə yazıb. Kitabın sonunda buyurur ki, Allahın izni ilə bu kitab mübarək ramazan ayının iyirmi üçüncü gecəsində sona çatdı.
Buradan məlum olur ki, mübarək ramazan ayının bütün gecələrindən, hətta on doqquz və iyirmi birinci gecələrindən də üstün olan bir gecədə bu alim kitab yazmaqla məşğul imiş.
Alim və agah olmaqdan başqa üstün heç nə yoxdur. Elm insana həqiqi əqlə çatmaq üçün zəmin yaradır. Aqil insan asudə olar, heç vaxt əzab çəkməz.
[1] «Bihar» cild 2, səh. 152.
[2] «Ənam» surəsi, ayə 122.
