Seyyid ibn Tavus buyurur: “Səhər çağı Samirranın müqəddəs hərəmində idim. Anidən mövlam İmam Zamanın (ə.f) səsini eşitdim ki, öz davamçıları üçün dua edir və buyururdu: “Allahım! Bizim davamçılarımızı bizim nurumuzun şüasından və gilimizin qalan hissəsindən xəlq etmisən. Onlar bizim vilayətə və məhəbbətə söykənərək, çox günahlar ediblər.
Əgər onların günahları Səninlə bağlı günahlardırsa, onları bağışla ki, bizi razı edərsən. Əgər günahları özləri ilə bağlıdırsa, Özün (onları) islah et. Onlara cəhənnəm atəşindən nicat ver. Onları bizim düşmənlərimizlə birlikdə Öz qəzəbində cəm etmə!””. (Beytoote/Deyerler)
